A retorica e uma das artes praticas mais nobres, porque o seu exercicio e uma parte essencial da mais basica de todas as funcoes humanas. Dai a especial atencao que Aristoteles lhe dedicou, corrigindo tendencias sofisticas e codificando principios metodologicos e tecnicos que, com o evoluir da tradicao, se haveriam de consagrar num canone retorico de grande fortuna e proveito. Na retorica aristotelica encontramos o saber como teoria, o saber como arte e o saber como ciencia; um saber teorico e um saber tecnico, um saber artistico e um saber cientifico. No transito da antiga para a nova retorica, ela naturalmente transformou-se de arte da comunicacao persuasiva em ciencia hermeneutica da interpretacao.